Ik ben bang voor de toekomst. Marie krijgt levenslang. Ze zal niet meer evolueren. Ze zal ons kleine meisje blijven in een steeds groter wordend lichaam. Het besef dat we levenslang voor haar zullen moeten zorgen, komt hard bij me binnen. Zal ik heel mijn leven lang krachtig genoeg zijn om haar te bieden wat ze nodig heeft? Zal ik heel mijn leven lang kunnen vechten voor haar noden? Wat als wij er niet meer zijn? Wie zal er dan voor haar zorgen? Wanneer een zorgenkind in je gezin wordt geboren of je plotseling een zorgenkind krijgt na een heftige gebeurtenis, staat je hele leven op zijn kop. Je zekerheden veranderen in grote vragen waarvoor je krampachtig op zoek gaat naar antwoorden. Het overkwam ook Frauke Cosaert. Voor sommige ‘technische’ vragen kun je terecht bij specialisten, paramedici of scholen – dit betekent vaak ook je weg zoeken in de doolhof van instanties en de administratieve mallemolen – of je vindt een antwoord in de wetenschappelijke literatuur. Maar wat bij dat alles ontbreekt is de ervaringsdeskundigheid van ‘zorgouders’. Elke zorgproblematiek in een gezin is anders en iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om, maar toch ligt men vaak wakker van dezelfde kleine zaken. Daarom startte Frauke met haar blog Wervelkind, geeft ze workshops en wil ze met haar boek Zorgenmeisje dit hiaat opvullen. Zorgenmeisje is het aangrijpende verhaal van Frauke en Marie, van een buitengewoon gewoon gezin op hun levenstocht. Het is een hoopvol verhaal, want gaandeweg leren ze nieuwe vriendschappen koesteren, gedeelde zorg omarmen en elke kleine stap op applaus onthalen. Ze vinden telkens weer een nieuw evenwicht. Ze varen mee op de golven van hun zorgenmeisje, ‘want als ze lacht… breekt de hele hemel open’. Na de dood van oma krijgt Marie van opa de nieuwe Damart-slip van oma die nog in de verpakking zat. Op maandagochtend blinkt ze van trots als ze de slip van oma mag aandoen. Marie vindt het de mooiste slip die ze ooit al heeft aangedaan. ‘Kijk moeke, nu heb ik de poep van oma.’ De coronacrisis heeft impact op ons allemaal, en dus ook op zorggezinnen. Zij kregen de hartverscheurende keuze: ofwel hun kind naar huis halen en de zorg full-time op zich nemen, ofwel hun kind in de opvang laten en wekenlang geen rechtstreeks contact hebben. Frauke en haar man kozen voor het eerste, maar niet zonder gevolgen voor het hele gezin. Zij en wij missen de gedeelde zorg. Ik besef meer en meer dat dit niet enkel de zorg vanuit de Lovie is. De scouts, het turnen, het dansen… zijn al even waardevol in het even overnemen van de zorg. Nu ze zich zo verloren voelt is ze weer dat ieniemienie meisje van anderhalf dat keihard nabijheid nodig heeft om overeind te blijven. Dit besef zorgt ervoor dat we na elke tornado even adem happen en haar weer in onze armen sluiten. Zorgenmeisje is een onmisbaar boek voor ouders die in dezelfde zorgpositie zitten, voor de omgeving van de zorggezinnen én voor de professionele hulpverleners om hen door de ogen van het zorggezin de realiteit te laten zien. * Frauke Cosaert (44) is getrouwd met Pieter en is de trotse moeder van Gust, Marie en Miel. Ze werkt momenteel in de sociale sector en is ook verbonden aan Magenta, KU Leuven, waar ze workshops geeft over het ‘managen’ van een zorggezin. ‘Zorgenmeisje’ werd uitgegeven bij Manteau.