KUURNE/KORTRIJK – Afgelopen zaterdag werden bezoekers van De Drie Wijzen verwend met proeverijen ter gelegenheid van Wereld Fair Trade Dag, die dit jaar in het teken stond van Palestijnse gerechten. Wie een bezoekje bracht kon proeven van couscous en soep, bereid door een Palestijnse kok. Onder de aanwezigen bevonden zich ook Mohammad Abdelbari en zijn dochter Leen (10), die drie jaar geleden naar België verhuisden, maar zich nog steeds dagelijks afvragen hoe het met hun familie in Palestina gaat.
Een groot aantal bezoekers kwam zaterdag naar De Drie Wijzen om te genieten van typisch Palestijnse gerechten. Ook Mohammad Abdelbari en zijn dochter Leen (10) sloten zich hierbij aan. In 2010 trad Mohammad, een Palestijn die opgroeide in Jordanië, in het huwelijk met zijn vrouw Doaa. Direct daarna vluchtten ze naar Amman, Jordanië, op zoek naar een beter leven. Na enkele tussenstops wonen Mohammad, die boekhouding heeft gestudeerd, en zijn gezin nu al drie jaar in België. Hij spreekt inmiddels behoorlijk goed Nederlands.
Bezorgd om familie in Gaza
“Het is prettig om in België te wonen met mijn gezin,” begint Mohammad het gesprek. “Toch maken we ons zorgen over wat er momenteel in Gaza gebeurt. Een deel van onze familie woont daar nog steeds. Ze kunnen echter niet elke dag drie maaltijden krijgen. Het is al een ganse opgave als ze eenmaal per dag of om de twee dagen kunnen eten, meestal staat rijst op het menu. Ze moeten vaak verhuizen vanwege het voortdurende geweld. Toen een nabijgelegen woning werd gebombardeerd, moest de familie van mijn vrouw halsoverkop vluchten. Eerst naar een schoolgebouw, maar toen Israëlische soldaten daar twee weken later plotseling binnenvielen, moest mijn vrouw haar familie onmiddellijk vertrekken zonder hun persoonlijke bezittingen mee te kunnen nemen. Ze vonden onderdak in het Al Shifa-ziekenhuis in Gaza, maar moesten ook daar halsoverkop vertrekken toen bleek dat ook dat ziekenhuis doelwit was van een Israëlisch bombardement. In eerste instantie gingen ze terug naar de school waar ze hadden verbleven om er hun achtergelaten bezittingen op te halen. Gelukkig vonden ze er nog een paar terug. Hun hoop om terug te keren naar hun huis was echter van korte duur, aangezien een Israëlische tank het volledig had vernietigd. Ook de 25-jarige neef van mijn vrouw heeft een bombardement niet overleefd.”
Medicijnen schaars
“Vooral de ouderen in de Palestijnse samenleving lijden onder het aanhoudende geweld. Sommigen zijn zelfs gedwongen konijnenvoer te eten om te kunnen overleven. Bovendien zijn medicijnen schaars, waardoor de oma van mijn vrouw is overleden omdat ze niet de benodigde medicijnen kon krijgen. Ook de oom van mijn vrouw, die gewond raakte bij een aanval, moest urenlang op medische hulp wachten omdat Israëlische tanks de ziekenwagen blokkeerden en deze niet bij hem konden komen.”
Communicatie vrijwel onmogelijk
Het blijft eveneens een uitdaging voor Mohammad en zijn vrouw Doaa om contact te houden met hun familie ter plaatse, aangezien communicatie vrijwel onmogelijk is. “Alleen via een betalende website lukt het ons soms om contact te leggen met onze familieleden ter plaatse,” gaat Mohammad verder. “Vanwege de enorme prijsstijgingen in Palestina proberen we regelmatig geld over te maken naar onze familie daar, zodat ze eten kunnen kopen. Water en elektriciteit zijn al geruime tijd niet meer beschikbaar. Om hun mobiele telefoons op te laden moeten ze creatief zijn en meestal gebruiken ze een beschadigd zonnepaneel dat ze hebben aangepast. Ook doen we mee aan demonstraties om de wereld wakker te schudden in de hoop een einde te kunnen maken aan deze bezetting en zo ons steentje bij te dragen.” Ook Leen (10), die les volgt aan de basisschool O.L.V. van Vlaanderen in Kortrijk, voelt zich machteloos. “Ik ben boos en verdrietig, maar voel me vooral machteloos omdat ik niets kan doen,” vertelt Leen. “
Spreekbeurt hoe conflict ooit ontstond
Op school heb ik al een presentatie gegeven over de oorlog en hoe het conflict in 1948 is ontstaan. Daarnaast doe ik samen met mijn ouders en mijn zussen mee aan solidariteitsmarsen voor Gaza in Kortrijk en Brussel. Ik hoop dat de oorlog snel zal eindigen. Gelukkig kan ik altijd terecht bij mijn ouders als ik verdrietig ben, en mijn vriendinnen op school bieden ook veel steun als het even moeilijk is!” Mohammad en zijn dochter Leen (10) hopen dat de oorlog snel ten einde zal komen, hoewel het leven in Gaza ook daarna niet gemakkelijk zal zijn, gezien vrijwel alle gebouwen beschadigd zijn, het water ondrinkbaar is en een groot deel van de bodem is vervuild door de bombardementen op Gaza.
