KUURNE – Slager Jean-Marcel Vanderbeke (63) neemt na 37 jaar definitief afscheid van zijn slagerij in de Boudewijnstraat in Kuurne. Afgelopen vrijdag 14 februari opende hij samen met zijn vrouw Dorine voor de allerlaatste keer de deuren, om ze daarna voorgoed te sluiten. Volgens Jean-Marcel is dit het mooiste Valentijnsgeschenk dat hij zijn vrouw ooit gaf, aangezien Dorine de slagerij eigenlijk al drie jaar eerder wilde sluiten.
Ondanks dat de deuren van slagerij Jean-Marcel op vrijdag 14 februari definitief dichtgingen, was het er zaterdagvoormiddag toch gezellig druk. Om afscheid te nemen van zijn klanten had Jean-Marcel hen allemaal uitgenodigd om samen het glas te heffen en de slagerij een passend vaarwel te geven. “Het is een tijdperk vol herinneringen en anekdotes,” vertelt Jean-Marcel. “Wie kwalitatief paardenvlees wilde, wist mij altijd te vinden, want dat was mijn specialiteit. Namen van klanten onthouden kon ik echter niet, dus noemde ik alle vrouwen maar ‘skatje’ of ‘zoetje’ (lacht). Maar mijn klanten hoeven niet op hun honger te blijven zitten, want ik heb al mijn recepten doorgegeven aan Gilles en Niels van slagerij ’t Charcuterietje in de V. Montgomerystraat. Zo kunnen ze nog steeds genieten van kwaliteitsvol paardenvlees.”
Ook vader was slager
Jean-Marcel groeide op in een familie van ‘commerçanten’. Zijn grootmoeder Marcella had een kruidenierswinkel en zijn vader Victor was paardenbeenhouwer met een slagerij in de buurt van de woning van Nesten. De liefde voor het vak zat dus in de genen. Op zijn 14de leerde Jean-Marcel de stiel bij zijn vader, en op zijn 26ste begon hij zijn eigen slagerij. Twee maanden later ontmoette hij zijn vrouw Dorine, met wie hij tien maanden later in het huwelijksbootje stapte. Samen runden ze de zaak en maakten ze van de slagerij een begrip in Kuurne.
De slagerij van Jean-Marcel stond vooral bekend om zijn paardenvlees. “Paardenvlees verwerken is heel anders dan rundsvlees,” verduidelijkt Jean-Marcel. “Ik leerde de stiel van mijn vader, die daar ook in gespecialiseerd was.” Wie de slagerij binnenstapte, werd steevast begroet met een flinke dosis humor. Zelfs op de afscheidsdrink op zaterdagmorgen was de humor van Jean-Marcel nooit ver weg.
Ik was getrouwd met mijn slagerij
“In eerste instantie was ik getrouwd met mijn slagerij,” lacht Jean-Marcel. “Mijn tweede huwelijk was met mijn vrouw, die ik het allerliefste zie! Al drie jaar probeerde Dorine mij te overtuigen om de deuren te sluiten, maar ik was er nog niet klaar voor. Mijn klanten waren voor mij geen gewone klanten, maar vrienden. Mijn slagerij was een ontmoetingsplek waar werd gelachen en verhalen werden gedeeld. Mensen die depressief waren, gingen hier meestal optimistischer buiten. Ik ga mijn klanten dan ook enorm missen nu de deuren gesloten zijn.”
Hard gewerkt
Jean-Marcel kijkt met dankbaarheid terug op zijn carrière. “Ik heb heel hard gewerkt, maar ook goed mijn boterham verdiend,” zegt hij. “Ik wil mijn klanten uit de grond van mijn hart bedanken. Dankzij hen ben ik een rijk man geworden (lacht).” Toch is er geen sprake van een zwart gat.
Grote plannen
Jean-Marcel en Dorine hebben grote plannen: hun eerste uitdaging is een reis naar Panama, gevolgd door een motorbezoek aan de Tour de France en eindelijk eens naar een Duitse kerstmarkt. Hun agenda zit alvast goed vol. Daarnaast kijken ze ernaar uit om meer tijd met hun kleinzoon Clément door te brengen. “Na Pasen gaat hij naar school, en ik weet nu al dat ik een traantje zal laten bij zijn eerste schooldag,” vervolgt Jean-Marcel terwijl een gelegenheidsfanfare nog een deuntje speelt. “Donderdagavond was de toog bijna leegverkocht. Toen besefte ik pas dat het echt voorbij was.” Vrijdagochtend gingen de deuren nog een laatste keer open en op zaterdag trakteerde Jean-Marcel zijn klanten op een afscheidsdrink.
Slager Jean-Marcel eindigt met de woorden: “Ik heb een grote mond, maar een klein hartje en zal het zeker moeilijk krijgen met dit afscheid. Maar een nieuwe deur is nu geopend in mijn leven, en dat is de deur van genieten van het leven.” Met een lach en een traan sluit Jean-Marcel de deuren van zijn geliefde slagerij. Maar de herinneringen en zijn legendarische humor zullen in Kuurne nog lang blijven nazinderen.
