KUURNE – Afgelopen zondag werd Theresia Brugman ontvangen door een delegatie van het gemeentebestuur en de Orde van de Ezel op het gemeentehuis van Kuurne naar aanleiding van haar 100ste verjaardag. Een unicum gezien nog nooit eerder iemand dit haar had voorgedaan om persoonlijk op deze leeftijd te verschijnen in het Kuurnse gemeentehuis om gevierd te worden. In de toespraken werd de eeuwelinge omschreven als een uitzonderlijke vrouw. Niet zomaar een tante, maar een doopmeter, vriendin, steunpilaar en stille kracht die voor velen een bron van liefde en rust is geweest. Een dame van karakter, van klasse, en met een geheugen waar de cloud nog iets van kan leren.
Theresia Brugman werd geboren in Hulste, en groeide er tevens ook op in een warm vlassersgezin. Van jongs af aan toonde Theresia zich plichtsbewust en zelfstandig, gevormd door haar schooltijd op Spes Nostra in Heule. Daar leerde ze niet alleen taal en rekenen, maar ook hoe ze met stijl en inhoud in het leven kon staan.
Hoewel Theresia zelf niet het vlas indook, had ze een onmiskenbare arbeidslust. Ze werkte zich namelijk op als bediende bij de toenmalige Bank van Brussel (BBL), een functie die ze met zorg en toewijding vervulde tot aan haar 65ste. Geen prepensioen of halve dagen, maar een degelijke loopbaan die ze tijdens haar werkdagen aflegde met haar trouwe brommertje van Hulste naar Kortrijk.
Ponykoers
De liefde vond Theresia wat later, maar deze was des te krachtiger. Tijdens een ponykoers in Hulste kruisten haar ogen die van Carl Despriet, een charmante weduwnaar met een voorliefde voor goed eten, Bourgondische gezelligheid en… Theresia. Hij kookte, maar Theresia genoot vooral. Van klassieke gerechten à la Paul Bocuse tot mosselen met friet – Carl leerde haar de kunst van het genieten.
Pluk-de-dag-momenten
Het koppel huwde in 1970 en hun leven werd een aaneenschakeling van pluk-de-dag-momenten. Samen reisde het koppel richting Duitsland, Congo, en vooral naar hun hun tweede thuis hun geliefde Moraira in Spanje. 1.750 kilometer reden ze telkens met de auto, alsof het een ritje naar de kust was. Carl, kaderlid bij de textielfirma Neyrinck, bracht niet alleen structuur in stoffen, maar ook warmte in vriendschap. Een bijzondere band met de familie Deryckere bracht hen zelfs tot in Afrika – een avontuur dat haar kijk op de wereld verruimde.
Toen Carl echter in 2014 overleed, verhuisde Theresia met broer Raphaël naar een serviceflat in Wevelgem. Ze pasten zich moeiteloos aan. Maar na het overlijden van Raphaël werd het stil. Het leven had haar altijd omringd met mensen, en plots was ze alleen. Toch rechtte Theresia haar rug, zoals alleen zij dat kan.
Kleine gelukjes
“Na het overlijden van mijn broer besloot ik te verhuizen naar woonzorgcentrum Carpentier, waar ook mijn zus Irène woonachtig was”, vertelt Theresia, “Daar deelden we kleine gelukjes zoals kaarten, de libelle, onze dagelijkse glimlach en zoveel meer. Maar in december 2023 diende ik ook afscheid te nemen van mijn zus Irène toen deze overleed. Mijn dagelijkse motto is alvast nuchter denken, ordelijk zijn, en op regelmatige basis een bezoekje aan de kapper brengen. Want Carl zou nooit gewild hebben dat ik er slordig bijliep.” Zondag was Theresia de laatste van haar gezin van vijf, maar tegelijk de eerste die de eeuw mag volmaken. Wat haar geheim is? Geen stress, sterke genen, veel liefde… en het leven nemen zoals het komt. Ze nam zelden zelf het initiatief, maar wat op haar pad kwam, omarmde ze. En misschien is dat wel hét recept voor een lang en gelukkig leven.
