KUURNE – Afgelopen maandagavond is in een bomvolle raadzaal van het gemeentehuis in Kuurne de Erkentelijkheidstrofee uitgereikt. Deze trofee, een jarenlange traditie op Verkoren Maandag – een teloorgegane vlassershoogdag – wordt door de Orde van de Ezel toegekend aan een persoon die zich op een bijzondere en onbaatzuchtige manier inzet voor het welzijn van zijn of haar medemens.
Dit jaar ging deze bijzondere eer naar Els Deconinck en haar partner Krist Migneau. Sinds 2001 heeft het koppel al 38 kinderen een tijdelijke of langdurige warme thuis geboden in crisissituaties. Een van hun pleegkinderen woont zelfs al 14 jaar bij Els en Krist.
Naast haar rol als pleegouder is Els, ondanks een lichamelijke beperking aan haar onderbenen, ook actief als vrijwilliger op verschillende andere vlakken. Haar inzet en die van Krist maken hen tot een inspirerend voorbeeld voor velen. De erkentelijkheidstrofee onder de vorm van een kunstwerk “De Helpende Hand” werd Els en Krist overhandigd tijdens een academische zitting.
De Belgische Radio Unie zocht Els en Krist thuis op om hen wat beter te leren kennen:
Els werd geboren en getogen in Zwevegem en verhuisde in 1999 naar Kuurne. Hoewel ze door een aangeboren beperking aan haar onderste ledematen afhankelijk is van een rolstoel, heeft ze nooit toegestaan dat deze fysieke beperking haar leven bepaalt. Haar levenshouding kenmerkt zich door kracht, doorzettingsvermogen en een diep gevoel van medemenselijkheid. Naast haar werk als pleegouder is Els actief in de vormselcatechese en zet ze zich in als leesmoeder op scholen in Kuurne.
Sinds 1999 hebben Els en Krist hun huis geopend voor 38 pleegkinderen. “Het is onze manier om kinderen een nieuwe kans te geven,” vertelt Els. “Ik haal mijn inspiratie uit het plezier van jong leven in huis. We hadden zelf een grote kinderwens, maar omdat ik geen kinderen kan krijgen, kozen we voor adoptie. Tijdens dat proces kwamen we in aanraking met pleegzorg. We zagen hoe belangrijk het is dat kinderen, die om uiteenlopende redenen tijdelijk of voor een langere periode niet bij hun biologische ouders kunnen wonen, toch een veilige plek hebben. Dat raakte ons, en sindsdien zijn we begonnen met opvang.”
De kinderen die bij Els en Krist verblijven, hebben uiteenlopende achtergronden en verhalen. Soms blijven ze enkele dagen, maanden of zelfs meerdere jaren. “Momenteel zorgen we voor twee pleegkinderen die fulltime bij ons wonen,” legt Els uit. “Daarnaast hebben we ook twee andere kinderen die één weekend per maand naar huis gaan. Het is belangrijk om elk kind zoveel mogelijk structuur, veiligheid en liefde te bieden. Dat doen we op een manier die bij ons gezin past.”
Els en Krist pakken hun pleegouderschap op een praktische, maar vooral liefdevolle manier aan. “In het begin kijken kinderen soms vreemd op als ze mijn rolstoel zien,” vertelt Els. “Maar ik leg hen eerlijk uit wat er speelt en vertel wat ik kan en wat niet. Ik wil hen laten zien dat beperkingen je niet hoeven tegen te houden. Thuis gebruik ik een lift om naar boven te gaan, was en strijk ik, en ik breng de kinderen met de auto naar hun hobby’s. Voor korte afstanden gebruik ik krukken. Het huishouden draait grotendeels zoals in elk ander gezin, met als enige verschil dat ik soms wat hulp vraag. Ik laat de kinderen bijvoorbeeld meehelpen met de vaatwasser, het dekken van de tafel en het opruimen van hun kamer. Dat zijn dingen die in veel gezinnen immers heel normaal zijn.”
Hoewel het werk van pleegouder veel voldoening geeft, zijn er ook moeilijke momenten. “Wanneer een pleegkind weer teruggaat naar zijn biologische ouders, blijft dat altijd een emotionele uitdaging,” geeft Els toe. “Je bouwt een band op, en het is nooit gemakkelijk om afscheid te nemen. Maar tegelijkertijd is het mooi om te zien dat veel kinderen hun weg vinden en dat wij daar een rol in hebben mogen spelen.”
Dat contact met voormalige pleegkinderen blijft vaak bestaan. “We ontvangen regelmatig bezoek van kinderen die nu volwassen zijn. Sommigen vertellen ons dat ze de warmte van een thuis pas bij ons hebben leren kennen. Dat is een van de mooiste complimenten die je als pleegouder kunt krijgen,” vertelt Els. “Zo zijn we meter en peter van een voormalig pleegkind, en via sociale media houden we contact met velen. Een van onze pleegkinderen vertelde zelfs dat hij de opvoedingslessen niet van zijn ouders heeft geleerd, maar van ons. Zulke momenten geven ons de kracht om door te gaan.”
Naast de kinderen zelf voelen ook veel ouders zich dankbaar. “Het is bijzonder om te horen dat kinderen bij ons mooie herinneringen hebben opgebouwd. Wij proberen een omgeving te creëren waarin zij weer kind kunnen zijn, los van de zorgen die hen vaak achtervolgen.”
Op Verkoren Maandag, 13 januari, wordt Els officieel gehuldigd tijdens een academische zitting in het gemeentehuis. Daar zal ze de Erkentelijkheidstrofee in ontvangst nemen: een kunstwerk met de toepasselijke naam “De Helpende Hand.” “Toen Grootmeester Carl Vereecke mij belde om te melden dat ik was uitgekozen, was ik enorm verrast,” zegt Els. “Er zijn zoveel mensen die goed werk doen. Toch ben ik blij met deze erkenning. Het opvangen van pleegkinderen is voor Krist en mij geen opdracht, maar een levenskeuze.”
